κραχ

Είναι πλέον πασιφανές ότι ζούμε τη μεγαλοπρέπεια ενός ακόμη χρηματιστηριακού κραχ. Συνήθως το κραχ, δηλαδή η βίαιη και απότομη χωρίς όριο πτώση των «τιμών», η κατάρρευση, συνοδεύεται, με κάποια χρονική υστέρηση με την πτώση  εθών και ηθών.  Η ιστορία διδάσκει επαναλαμβανόμενη, ενίοτε ως φάρσα.

 

Το εκπληκτικό στις μέρες μας είναι ότι αυτή η πτώση των εθών και των ηθών, προηγήθηκε και συνοδεύει την πτώση των χρηματιστηριακών τιμών.

Συνεχίζουμε…

«ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που δια-δηλώνουν οι δύο πολύ γνωστοί και επιτυχημένοι δημοσιογράφοι,  τιμητές και εκτιμητές ταυτόχρονα πολιτικών και κοινωνικών «συστημάτων».  Οι εκπληκτικοί κύριοι και κυρίες χωρίς επώνυμα (Κώστας, Γιώργος, Ντόρα, Θέμος, Μάκης…), κυριαρχούν στην πολιτική και τη δημοσιογραφία, δείγμα και καθρέφτης και αυτό της έλειψης σεβασμού και έρματος, κάτι σαν τον απατεώνα της διπλανής πόρτας.

KEEP GOING

WE CAN’T CARE OF OUR OWN

Δηλαδή ο σώζων εαυτόν σωθήτω…»κύριοι» και «κυρίες».

να μη ξεχάσω να θυμάμαι

Με αφορμή την αναδρομική έκθεση Εγγονόπουλου στο Μουσείο Μπενάκη και αντί ευχών και προσδοκιών για το νέο έτος.

Κάποτε! 

Όχι πολύ παλιά,  τα όνειρα της κοινωνίας και οι διακαείς πόθοι της δεν ολοκληρώνονταν με την έργο ζωής και σχεδόν εκβιαστική, ένεκα η επικαιρότητα…, πρόσληψη στο δημόσιο. Μνήμη, γνώση, πάθος, ταπεινότητα ήταν τα βασικά συστατικά στοιχεία μιας μικρής κλειστής κοινότητας που συνέθεσαν από το παρελθόν ένα μοναδικό και αυθεντικό μέλλον. Η μεγαλοσύνη αυτής της σύνθεσης έγκειται στο σεβασμό των κεκτημένων των περασμένων χιλιετιών, την αφομοίωση του «λαϊκού» και το πάντρεμα με τον κοσμοπολιτισμό των σύγχρονων ρευμάτων. Το πρακτικό αποτέλεσμα οι ίδιες οι δηλώσεις των «δασκάλων» – απογοητευτικό – συνοθύλευμα κακογουστιάς και επίπλαστης ευμάρειας.  

 Ν. Εγγονόπουλος, Αρραβών, 1954, αυγοτέμπερα σε ξύλο

Ο Νίκος Εγγονόπουλος δηλώνει: «Αγαπώ τα χρώματα και τα σχήματα. Τις αρμονικές τους συμφωνίες. Κι αυτό μεταφέρω και στην ποίηση» και συμμετέχει ουσιαστικά σε αυτήν την σύνθεση: «Τη βαθιά αντίληψη της ζωής βλέπουμε στο μειδίαμα των κούρων, το γεμάτο μειλίχια, λεπτή ειρωνεία» και τη συμπληρώνει με τη μεγαλειώδη βυζαντινή αντανάκλαση του θείου στον καθημερινό βίο. Έτσι αντιλαμβάνεται και εικονογραφεί ποιητικά το παρελθόν και το παρόν, συνθέτοντας υπερρεαλιστικά το δικό του μέλλον.

 πρέπει όλα να ειπωθούν

πρέπει τα πάντα να βγούνε στο φως

για να πετάξουμε από τα γλωσσάρια

τις δύο ασήμαντες

άχρηστες όσο και κούφιες λέξεις:

το «πάντοτε» και το «ποτές»

Ν. Εγγονόπουλος, από το ποίημα «Μάλλον ή Ήττον»

  

Είθε να ανακαλύψουμε και εμείς τη δεξαμενή των ανήσυχων πνευμάτων με επιστροφή αλλά και ανανέωση να λύσουμε τα μεγάλα αινίγματα που μας ταλανίζουν…είθε.

 

οικο λόγος

Με αφορμή τη σύνοδο στο Μπαλί

Στο νεωτερικό κόσμο μας η διαδρομή απο τις ελευθερίες στην ελευθερία (κατά Braudel) έχει σχεδόν ολοκληρωθεί (;). Η ατομικότητα και η προστασία των δικαιωμάτων είναι το απόλυτο ζητούμενο τουλάχιστον στις δικές μας τις δυτικές κοινωνίες. Κατάλοιπα της μεσαιωνικής νοοτροπίας απλώς επιβιώνουν με την έννοια των φόβων και των εμμονών που μας κατακλύζουν.

 

Η νεωτερική νοοτροπία διακατέχεται απο το τρίπτυχο: κατοχή – κυριαρχία – ηδονή (ευδαιμονία)

Ωστόσο στη νεωτερική νοοτροπία καλούμαστε συστηματικά να διαχειριστούμε τις ενοχές μας με αφετηρία τη χρησιμοθηρία της κάθε μας πράξης και σκέψης.

σβήσε το φώς…

τι να αγιοποιήσουμε όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες;

οτιδήποτε κοινωνιοκεντρικό θάφτηκε στις χωματερές των περασμένων καιρών

είμαστε μερικά δισεκατομμύρια κληρονόμοι μιάς μοναδικής δημιουργίας

αλλά μόνοι, με κατοχές – κυριαρχίες -ηδονές

το οικολογικό αρχίζει απο τον οικο και τελειώνει στο λογικό…

άπολεις

«Οι άπολεις αυξάνονται στην σύγχρονη μητρόπολη καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποεδαφοποιούνται. Χωρίς χαρτιά, πρόσφυγες ,μετανάστες, άνεργοι, άστεγοι, περιθωριακές ομάδες, ζουν ως εξόριστοι στη μεταμοντέρνα μητρόπολη ,στα κενά της. Τα αποκομμένα αυτά περιβάλλοντα είναι διάσπαρτα, μεταβαλλόμενα και ρευστά, καθώς τα παράγει η ίδια η πόλη και οι μετασχηματισμοί της. Κενοί χώροι στο κράτος του δικαιώματος και γενικότερα στην ιδέα του ανήκειν . Στους τόπους αυτούς οι οποίοι λειτουργούν σαν καταφύγια μέσα στην πόλη, ακυρώνεται ο λόγος του αρχιτέκτονα και παράγεται ένας άλλος λόγος, αυτός της εφήμερης, ρευστής ,σωματικής κατοίκησης. Κατά την κατοίκιση αυτή αναπτύσσονται χαρακτηριστικά κοινοτικής ζωής· και οι τόποι αυτοί δημιουργούν ένα άλλο δίκτυο που απλώνεται από την καρδιά της πόλης ως την μακρινή της περιφέρεια.»

Ένας ύμνος στον Άπολι μια ικεσία να μην κατεδαφιστεί ο κόσμος…

Φωτό και κείμενο: Γκαζοχώρι – Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής

Δεν έχω να πώ πολλά, λίγες μέρες πρίν σημείωνα τις υποσχέσεις για το μετασχηματισμό των «υπο-σχέσεων» σε σχέσεις ισότιμες και ουσιαστικές. Ο ταπεινός απολογισμός της magica και του Αθήναιου προσδίδουν το νόημα και την ουσία στην προσέγγιση μας στους άλλους, τους άπολεις και τους νομάδες, κάνοντας τις «υπο σχέσεις» σχέσεις!

Δεν έχω να πώ πολλά, γιατί οι ψίθυροι που γίνονται κραυγές, δεν είναι απλή «βοήθεια» στον ανήμπορο, «φιλανθρωπία» των γιορτών στον πάσχοντα, είναι η συλλογή στιγμών των μεγίστων ταπεινών που δεν επαιτούν αλλά απαιτούν το αυτονόητο στο ευνομούμενο «σύμπαν μας», την ισοτιμία!

Δεν έχω να πώ πολλά, γιατί μπορώ να κάνω περισσότερα και η αόρατη πόλη μέσα στην πόλη να γίνει ορατή …

«yikma dunyami yaluaririm»

«σας ικετεύω μην καταδαφίζεται τον κόσμο μου»

 Σύνθημα σε τοίχο του Γκαζοχωριού

 

Και μιά ικεσία  ενός μέγιστου …

Ἡ νύχτα διαδέχεται τὴν ἡμέρα.

Καὶ ὡς ἡ μέρα εἶναι ἡ περιοχὴ τῶν δέντρων καὶ τῶν λουλουδιῶν,

ἔτσι κι’ ἡ νύχτα εἶναι ἡ περιοχὴ τῶν φαντασμάτων καὶ τῶν κρουνῶν.

Τοποθετεῖς τὴ σκάλα στὸν τοῖχο, καὶ μὲ πολλὴ πολλὴ προσοχὴ περνᾶς «ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά».

Ἀντιλαμβάνεσαι ψιθύρους, σὰν θρόϊσμα νεκρῶν φύλλων, καὶ τὸ κελάρυσμα τῶν νερῶν, τὸν σχεδὸν ἀνεπαίσθητο θόρυβο ποὺ κάμνει ἡ ρόδα τοῦ μύλου.

Ἕνας τροχός, ἕνα ἀλέτρι, ἀστέρια, κι’ ἀρχίζουν τὰ θαύματα καὶ τὰ μάγια τῆς νύχτας.

Μὲ τὰ χείλια κολλημένα στ’ ἄσπρα της πόδια,

στοχάσου καλά,

λέγε μέσα σου πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐλπίζης,

πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ πιστεύης,

πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἱκετεύης,

πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐπιστρατεύης ὅλη τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔχεις μέσα σου κρυμμένη,

ἐνάντια στὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ.

Νίκος Εγγονόπουλος, «Ἱκεσία», Στὴν Κοιλάδα μὲ τοὺς Ροδῶνες, Ἴκαρος, Ἀθήναι 1992
 

υπο σχέσεις

Οι «υπό»βαθμισμένες σχέσεις μας με το «άλλο» έχουν τη χρυσή ευκαιρία αυτό το Σαββατοκύριακο να «ανά»βαθμιστούν και οι υπο σχέσεις να γίνουν υποσχέσεις για τους «άλλους» ώστε να γίνουν «δικοί» μας. Είναι καιρός να ψάξουμε λίγο τους λόγους και τις αιτίες που το «υπο» στις σχέσεις μας επιβάλλει πρότυπα και συμπεριφορές, να επανεξετάσουμε τη ματιά μας πρός στούς «άλλους» τους οποίους θεωρούμε «διαφορετικούς».

Ακούγεται σα γκυντεμπορικό μανιφέστο κατά της «κοινωνίας του θεάματος» σαν ένα φουκωκικό απόσπασμα απο «τις λέξεις και τα πράγματα» αλλά δεν είναι, είναι απλά κάτι που θα συμβεί απο πραγματικούς ανθρώπους με πραγματική συμπεριφορά για την πραγματοποίηση ενός και μόνου σκοπού, να πάψουν τα «υπό» να οριοθετούν τις γειτονιές και τις γενιές, τα χρώματα, τις θρησκείες, τις συνήθειες και πάνω απ΄όλα τους ανθρώπους… 

 Δε χρειάζονται πολλά λόγια, χρειάζονται πολλές τέτοιες πράξεις και πολλά δάκρυα να ξεπλύνουν τις ντροπές μας. Πάνω απ΄όλα και έξω απο κάθε αφηρημένη διφορούμενη σκέψη και δικαιολογία μας δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε κάτι πραγματικό που επανατοποθετεί τη σωστή διάσταση στο «ανθρώπινο» και οι υπο τις «σχέσεις» συμπεριφορές μας γίνονται διαδρομές και υποσχέσεις, δίοδοι διαφυγής και επαναφοράς όλων των «υπο» ΄…

χάβρας βδέλλα

 

Το γνωστό υδρόβιο σκουλήκι το οποίο παλαιότερα χρησιμοποιούταν στις αφαιμάξεις, στην εποχή μας έχει χάσει την ιατρική του αξία, ωστόσο ο χαρακτηρισμός βδέλλα για το φορτικό, το παρασιτικό, αυτό που δύσκολα απαλλάσσεσαι παραμένει  επίκαιρος και χρησιμότατος.

Η χάβρας βδέλλα είναι ο νέος ορισμός του βδελύγματος, το «μέσον» των βδελυρών αρχόντων να αποκτήσουν την δύναμη επιβολής με σκοπό την αφαίμαξη και τελικά τη νάρκη των υπηκόων.  Το να αναγάγεις το ασήμαντο σε σημαντικό είναι πάνω απ΄ όλα τέχνη, με την έννοια της μαστοριάς, είναι τέχνη προθέσεων που οδηγεί σε μαζικές λατρείες. Η πρόθεση «παρα» είναι το παράσιτο που αυτομάτως λατρεύεται και αποκτά πρωτεύουσα σημασία, το συνθετικό (π.χ. κύκλωμα – ψυχολογικό – θρησκευτικό κ.λ.π.) αναγάγει σε μείζον, σε «πρώτο θέμα», το παιδαριώδες, το ασήμαντο, το αόριστο, το ημιτελές με καθαρό σκοπό την αφαίμαξη της κοινής λογικής και συνεπώς την αποδυνάμωση του αντικειμενικά σημαντικού που είναι επικίνδυνο.

 

Bladerunner το απόλυτο νουάρ…

 

Τόνοι μπογιάς  βάφουν ξανθά τα πρωινά και μεσημβρινά ξεσαλο-ξετσιπώματα , τόνοι λάσπης και ματαιότητας, με καλοστημένη θεατρικότητα, κατασκευάζουν την όψη της βραδινής σοβαρής «αντικειμενικής ενημέρωσης». Το αστείο είναι ότι οι πρωταγωνιστές του «ξανθού» και του «αντικειμενικού» κύκλου διαπλέκονται και εναλλάσσονται. Έτσι η κοσμική κουτσομπόλα, ο «άγαμος» ιερωμένος  με το σκοτεινό πρόσωπο και τις σκοτεινότερες ιδέες, ο «σοφός» καθηγητής, ο επιφανής πολιτικός μαϊντανός, ο δι-άσημος λαϊκιστής δημοσιογράφος, ο συνδικαλιστής συν-διαλέγονται τηλε-πείθοντας περί σημαντικότητας του ασημάντου.  

Χαρακτηριστικά παραδείγματα για να γίνω σαφέστερος:

Ο Χαρδαβέλλας (πρώτος γιατί μας χάρισε τον τίτλο) με την πρέπουσα για το κύρος του επιστημοσύνη τηλε-κινεί τα αυτοκινούμενα ανοίγοντας τις «πύλες του ανεξήγητου».

Αυτοί οι μάγειροι με τα Αυτιά και την Καμπούρα και οι περισσότεροι που τελειώνουν σε Ακης  με τη σαλάτα των προσκεκλημένων και τον πλούτο των ορεκτικών προετοιμάζουν το σερβίρισμα για το βραδινό κυρίως πιάτο.

Τα μεσημέρια κυρίες και κύριοι με περίεργες στο σχήμα και το χρώμα παραμορφωτικές διόπτρες, ξεφεύγουν από το βεληνεκές οποιασδήποτε λογικής εκτοξεύοντας το περιθώριο σε καθοριστικό, πρωταγωνιστικό παράγοντα της πραγματικής ζωής.

Το κυρίως πιάτο των «τραγκαουνάκηδων» με την απαραίτητη προσθήκη διοπτροφόρου σοβαρότητας και υψηλής ραπτικής κομψότητας συνεχίζουν τη χάβρα προετοιμάζοντας την αυτοκρατορική είσοδο των τηλε-δικαστών δυναστών της ενημέρωσης.

Στο «τηλέ» δεν έχεις τη δυνατότητα της επιλογής ίσως γιατί εκφράζει μέσα και από την απόσταση. Το κείμενο το βλέπεις, το ακουμπάς, το μυρίζεις αλλά πάνω απ΄ όλα επιδέχεται πολλαπλής ερμηνείας χρειάζεται την προσωπική σου δουλειά και παρέμβαση. Μπορείς να ξεδιαλέξεις τους τίτλους και να διαβάσεις αυτό που εσύ κρίνεις ότι είναι σημαντικό.

Εξ άλλου στο κείμενο είμαστε δύο, στα «τηλε» είμαστε όλοι,σε μια τεράστια οθόνη, μια χάβρα βδελλών αρχόντων και υπηκόων στο απόλυτο νουάρ με τους λίγους αυθεντικούς και όλους τους υπόλοιπους ρέπλικες.

Οι «αυθεντικοί»

Ο Χαρδαβ(δ)έλλας

Ο «άγαμος» ιερωμένος του σκότους και η ιλαρότητα της αυθεντίας (εκ του Πατρός)

Η δημοσιογραφία και το payroll  (εκ του IOΥ)

Τα υπόλοιπα στη διαθεσή μας 24 ώρες το 24ωρο «έρχονται στο χώρο μας»!

Τριχο(ευ)φυΐα μνημών

Όταν σκαλίζεις μνήμες ανασύρεις αδιάσειστα στοιχεία, χαμόγελα και στιγμές που πάγωσαν, αλλά πήραν την δική τους θέση στην ανάγλυφη γεωγραφία του προσώπου, με την κοπιώδη απόκτηση μιας ή καλύτερα πολλών ρυτίδων. Η φόρμα του προσώπου διατηρείται σχεδόν απαράλλαχτη, αυτό που συνεχώς αλλάζει είναι η τριχοφυΐα που το περιβάλλει ή το καλύπτει, αλλάζοντας έστω παροδικά τη μορφή του.

 

Η καλύπτουσα το πρόσωπο τριχοφυΐα εναλλάσσεται από το άτριχο, στο χνούδι, μετά στο γένι και τέλος κάτι σαν σκούρα επικάλυψη  που θέλεις να απαλλαγείς γιατί θυμίζει σκουριά. Όσο η περιβάλλουσα τριχοφυΐα χάνει τη στιλπνότητά της, το σφρίγος της, το χρώμα της, τόσο η καλύπτουσα πυκνώνει και αυξάνεται δραματικά στα μέρη που δεν έχει χρησιμότητα, συνήθως εκεί που δεν την επιθυμείς, σε εισόδους οπών!  

Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο φράγμα, μια διαρκή άμυνα ώστε κάθε προσλαμβάνουσα νέα παράσταση, συνεπώς και επικίνδυνη, να κρατηθεί μακριά. Με την έννοια αυτή η τριχοφυΐα καταδικάζει την ευφυΐα να περιχαρακωθεί στις κεκτημένες εμπειρίες και μνήμες της, κλείνοντας ερμητικά το σφρίγος της νεότητας σε ότι περικλείεται στο άνω μέρος της κεφαλής. 

Ανοίγω το κουτί των αναμνήσεων ανάλογα με την τριχοφυΐα…

Το Νοέμβριο του 73 μαθητής γυμνασίου με υπόνοια χνουδιού, «κουρά εν χρώ» και παντελόνι με τσάκιση «εμπέδωνα» τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη που μας επέβαλε η στρατιωτική κουλτούρα της δικτατορίας. Ο πατέρας μου τα βράδια άκουγε Ντόϋτσε Βέλλε και BBC και περίμενε τον Καραμανλή (θείο) να κάνει «κίνημα» από το Παρίσι…Το βράδυ της 17ης Νοέμβρη κοπάνα με τους κολλητούς από τα Αγγλικά, τσάρκα για χαβαλέ στο Πολυτεχνείο. Όλοι βγαίνουμε αλώβητοι εκτός από τον Ξένο που τρώει μια σφαίρα στον κώλο. 🙂  Επιστροφή στο σπίτι και με γνήσια εφηβική εξέγερση ακρόαση του ραδιοφωνικού σταθμού με το Μήτσο τον Παπαχρήστο να κλαίει στο μικρόφωνο «είμαστε άοπλοι…είμαστε άοπλοι» και να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο.  Ο χειμώνας περνάει, όπως και οι επτά προηγούμενοι, μόνο που το χνούδι κάτω από το πηγούνι γίνεται τρίχα!

Το καλοκαίρι του 74 δώρο του πατέρα μου ξυραφάκι Άστορ με όλα τα κομφόρ! Το χνούδι που έγινε τρίχα παραδίδεται για πρώτη φορά στη μανία του ξυραφιού, η «κουρά εν χρώ» παραδίδεται στην πλούσια κοριτσίστικη…κόμη, η δικτατορία παραδίδεται στη δημοκρατία και η εφηβεία παραδίδεται στην εξέγερση  στη σπουδαία ανακάλυψη της ελευθερίας. Όχι μπαμπά ο φόβος σου μη γίνω ψηφοφόρος του «παπατζή» (πατέρα) δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά έγινα κάτι που δεν μπορούσες να το διανοηθείς…αριστερός…για μια βδομάδα στη ΚΝΕ και μετά βούρ για εκεί «χωρίς αφέντες».   Τα επόμενα καλοκαίρια και χειμώνες όσο μεγαλώνει η περιβάλλουσα και καλύπτουσα τριχοφυΐα, τόσο μεγαλώνουν οι εμπειρίες, οι αναζητήσεις, οι εξεγέρσεις, οι ομορφιές της συνεύρεσης με το άλλο φίλο. Αλλά και οι στεναχώριες, οι πίκρες, οι απώλειες, οι αγωνίες για το μέλλον.

Όταν το χνούδι έγινε γένι στρωτό νέες ισορροπίες με «έστρωσαν»… η μοτοσυκλέτα έγινε αυτοκίνητο, ο Αριστοτέλης κέρδισε τη μάχη με τον Πλάτωνα, ο Κέρουακ άρχισε να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη , η ανεμελιά έγινε άγχος, ο χρόνος μετριότανε με ρόλοι, η κοριτσίστικη κόμη δραματικά έδωσε τη θέση της στη πλαϊνή χωρίστρα. Οι αναζητήσεις  της ψυχεδέλειας του Syd Barrett έγιναν ακούσματα κοσμοπολίτικης τζάζ του Davis και του Coltrane, η ανακατωσούρα του  DADA ξέφτισε σε «ασφαλή» Pop Art,  το ξύρισμα και το κούρεμα φροντίδα με μανία. Μετά από αποτυχημένη δοκιμή ξυριστικής μηχανής, πλήρες σετ ζιλέτ με όλα τα «μαλακτικά» και τους αφρούς για το πριν και το μετά το ξύρισμα. 

O καιρός πέρασε οι ατυχίες πολλές, οι τύχες περισσότερες, η κόμη κοντή το γένι μερικών ημερών, δεν υπάρχει χρόνος για φροντίδα. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να προλάβω, περισσότερα αυτά που πρέπει να ασχοληθώ. Η ζωή δεν είναι οι όμορφες διαφημίσεις του βιτάμ και της μπουγάδας, είναι αυτό που γίνεται γύρω μου και μέσα μου και προσπαθώ να το κατανοήσω, να το απολαύσω, να το μάθω, να το αγαπήσω.  

Νοιώθω ακόμη σαν το Νοέμβριο του 73 που ήμουν μαθητής γυμνασίου με υπόνοια χνουδιού, «κουρά εν χρώ» και παντελόνι με τσάκιση μόνο που ακόμη δεν έχω καταφέρει να «εμπεδώσω» τα «ιδεώδη». Έχω κλείσει ερμητικά το σφρίγος της νεότητας σε ότι περικλείεται στο άνω μέρος της κεφαλής.

Πόσο νοσταλγώ εκείνη την κοπάνα απο τα αγγλικά, το απόγευμα της 17ης Νοέμβρη 1973!   🙂

περί ουσίας

Τα μικρά και ανόητα είναι αυτά που χρωματίζουν την ουσία, αυτά τα μαγικά που περιμένεις ν΄ αλλάξουν άρδην την κανονιστική ηρεμία της επανάληψης, τα μικρά μαγικά συμβαίνοντα που γίνονται αφορμές «ξανθιάς ξεγνοιασιάς». Η Magica με τα μαγικά της έκανε την αναγγελία βραδινής θύελλας, κάτι σαν έκτακτο δελτίο έντονων καιρικών φαινομένων για το σημερινό βράδυ.

Le beaujolais nouveau est arrive!

Τι περιμένετε;

  

Henri-Marie-Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa – Pan Boileau

μας ανακοίνωσε με επισημότητα που ταιριάζει σε επετείους, μήπως το ξεχάσουμε και δεν το γιορτάσουμε.

Η τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου είναι μέρα ουσίας, ευκαιρία για τα μικρά και ανόητα να πάρουν τη θέση που αξίζουν, να γίνουν συζήτηση, φλέρτ, παιχνίδι, δοκιμή, χαμόγελο. Προεόρτια του «ανοιξιάτικου ανοίγματος» των … βαρελιών, πρόγευση για τους κόπους της χρονιάς.

Δε χρειαζόμαστε τίποτε, τα έχουμε όλα για να παραφράσω το γνωστό σύνθημα «δε ζητάμε τίποτε τα θέλουμε όλα».

Υ.Γ. Τα «έχουμε όλα» κύριε Β. αρκεί να μη τα ζητάμε σε λάθος μέρη και λάθος καταστάσεις, να καταφέρουμε να σκοτώσουμε το γέρο που κουβαλάμε μέσα μας!

Έτσι είναι κύριε Β. !  κύριε Boileau εννοώ…

Λογοκρισία ή αδιάκριτη επίθεση

Λογοκρισία ή αδιάκριτη χακεράδικη επίθεση στο blog Αθήνα Οδηγός επιβίωσης δεν έχω πλέον πρόσβαση. Ίσως το τελευταίο ποστ να ενόχλησε και οι «πατριώτες» με περισσό ζήλο διοχέτευσαν την ενεργητικότητά τους να κλείσουν το blog, ίσως;  Είτε είναι προσωρινό είτε είναι μόνιμο, μεταφέρομαι σε αυτή την ιστοσελίδα, κάνοντας μια νέα αρχή…με παλιές κληρονομιές και αναφορές, αλλά έτσι για ανανέωση με νέα φορεσιά και ίσως διαφορετική θεματολογία, περισσότερο σα συνέχεια συζητήσεων και αναζητήσεων με γνωστούς και φίλους, αφού η καθημερινότητα έχει κάνει τις ζωντανές επαφές πολυτέλεια.

Φωτό: Jan Saudek 

 Όπως και να ΄χει ελπίζω οι «φίλοι» να παραμείνουν φίλοι πιστοί και να συνεχίσουμε το «νόστιμο» περίπατο.

Σήμερα με τον πρωινό καφέ πήρα το μήνυμα απο το blogger. Το blog «Αθήνα οδηγός επιβίωσης» κλείνει για απαράδεκτο περιεχόμενο κατόπιν διαμαρτυριών. Το πιθανότερο είναι ότι οφείλεται στο τελευταίο πόστ με τίτλο ΟΧΙ .

Επειδή πολύ «φοβήθηκα» απο τις απειλές λέω να συνεχίσω…χωρίς να απαρνηθώ εμπνεύσεις «ευζωιστικές» ανατολής και δύσης, σοφίσματα και καταβολές. Αυτά τα εξυπηρετεί  σημειολογικά η «σχετική» με τη νέα αρχή φωτογραφία.